"Great tunes, dreamy vibe and a title to kill for "  (Steve Mc Cormick)

Bijzonder jammer dat het optreden van Chris Laterzo destijds op het Moulin Blues Festival (Nl) in laatste instantie wegens gezondheidsproblemen geannuleerd werd want het was misschien wel  'de' gelegenheid om de singer - songwriter in bredere kringen te presenteren al kan ik het mij voorstellen, maar zeker niet begrijpen en nog minder aanvaarden, dat de bluespuristen het ontzettend moeilijk hebben met dit baasje. Voorlopig slaagt de man enkel de fans die zich nog de moeite troosten om een clubconcert bij te wonen met brio te overtuigen van zijn muzikale meesterwerkjes. Een weliswaar " eigenaardig volkje", zeker in ons landje waar (bijna) iedereen enkel zien en gezien wil worden op de mega - concerten van allerlei pluimage, dat gelukkig al zijn vorige albums en vooral het in 2005 verschenen "Driftwood" met liefde koesteren. Laterzo verbleef nog op een blauwe maandag in ons landje en zou dus in sportmiddens bij het behalen van een succesje meteen als halve Belg gebombardeerd worden, hopelijk hanteert onze nationale Radio zender nu ook eens dat (lachwekkende) criterium om de man met de opvolger " Juniper and Pinon" aan de bak te laten komen .....

Want ondanks Laterzo qua singer - songwriting voor eeuwig en altijd zal vergeleken worden met Neil Young, de schitterende uitnodiging om een beetje te verpozen down the veranda in his old "Hacienda", "Red Dust en Crowded House Blues"  voeden ongetwijfeld die theorie, heeft de man uit Venice, California net als ondergetekende daar geen enkele moeite mee.  In de huidige barre tijden voornamelijk veroorzaakt door "het nooit genoeg hebben" van bankiers, kapitalisten en het zootje corrupte politici ( "Mistfit Child") is het nog niet zo een slecht idee om terug te grijpen naar "Those Were The Days" met John Bertini on mandolin, het leven on the road ( I'm a rock 'n' roll man and you ain't seen nothing yet till you've been on in a motel baby like "the Holiday Inn") en een titeltrack die tot de verbeelding spreekt,  met John Groover on breezy pedal steel & Paul Inman on piano. Vertrouwde geluidjes in combinatie met dat schrille hoge stemmetje, volgens mijn bescheiden mening gaat de mayonaise ditmaal wel pakken en dear beloved ones.. onze vriend Laterzo zal voortaan niet meer langer tot die millions unknown behoren of een "Peculiar Fate" zou roet in het eten moeten strooien. Chris Laterzo & the Buffalo Robe ....het lijkt een geslaagd huwelijk dat hopelijk nog eventjes standhoudt want een (protest)song als "Mistfit Child", de schitterende getuigenis dat ondanks de scheiding  "that Woman ( "Senorita Sunshine ? ) after all of these years" nog steeds a part of your life is zijn de slagroom op dit nieuwjaarstaartje.
 

"Juniper and Pinon" ...zou er al licht schijnen aan het einde van de tunnel, problemen moeten opgelost worden als ze zich stellen ...Dehaene & Martens terug naar af en Chris Laterzo & Buffalo Robe op mijn jaarlijstje 2009. Mooi zo ! (SWA)